CX. Mundus senescit

Versus quem heri scripsi.

Senescit mundus et noctes longas, hiemales
grate mihi non sunt, et susurros boreales,
in campo audiens anima mea videtur non laeta,
aves nunc non canunt, et horrenda est mihi regio quieta,
nam mundus non virescit,
sed denuo senescit,
ego verem amo florentem,
et detesco hiemem frigentem,
et mens in capite mea semper de novis rebus somniaret,
si quamvis visio ante oculos quasi vera se praestaret,
de rosa quae in horto rubescit,
et de monte quae me non horrescit,
de birota quam properare,
sentio me valde amare.
Sed horrido anni tempore,
Non possum passi dolore,
Quod mundus senescit,
et nihil denuo recurrescit.