CCCLXXV. Czarna róża - Tetmajer

Fakt, iż znalazłem w necie dużo kompetentniejszy wybór wierszy Tetmajera w porównaniu z tymi, które znalem dotychczas niechybnie musiał spowodować, ze niektóre, te w rzeczy samej bardziej mi się podobające, lub mające dla mnie jakiś urok będę tutaj in blogo meo zamieszczał. Co w połączeniu z zimą, która to roku pora ogólnie na blogu więcej zawsze pisywać zwykłem do ilości zwiększenia notek prowadzić musi. Także dziś wiersz o czarnej róży, Tetmajera. A że temat różany był tu obecny od zawsze to dla przypomnienia linki do kilku innych wierszy o różach:

Wiersze Abelarda i Juany Iniez de la Cruz:
http://keraunos-takiesobieprzemylenia.blogspot.com/2012/02/xcviii-versus-de-rosa-de-poesia.html

Mój wiersz o róży:
http://keraunos-takiesobieprzemylenia.blogspot.com/2012/08/cccxxi-wiersz-o-rozy.html

Wiersz Williama Blake o róży po którego przeczytaniu wpadłem na ekscentryczny pomysł, aby w klapie marynarki nosić srebrną różę, gdy uda mi się pewna sprawa :D
http://keraunos-takiesobieprzemylenia.blogspot.com/2012/09/cccxxix-roza-wedug-wiliama-blake.html

Mój wiersz o róży napisany po łacinie:
http://keraunos-takiesobieprzemylenia.blogspot.com/search/label/rosa


A po tym wszystkim jako powiadają, do sedna rzeczy przechodząc, Czarna róża Tetmayera.

Czarna róża

Serce me spało, a moja myśl
tonęła gdzieś w lazurze,
nagle ujrzałem przy sobie tuż
skromniutką, czarną różę.

Wspaniałą krasą jej kwiat i liść
bynajmniej się nie płoni,
a przecież dziwny jakiś czar
przykuwa wzrok mój do niej.

Czarna różyczko! zerwę cię,
na piersi przypnę sennej -
serce się budzi - cóż to? ma dłoń
chwyta za kwiat kamienny!

Odchodzę smutny - w tej chwili znów
z kamienia kwiat wykwita;
wracam - i znowu moja dłoń
za zimny kamień chwyta.