CCXXVIII. Homunculus

Et tum vidi eam stabat in monte in monte et spectabat me. Erat lentus venter at ea spectabat. Quid vides, quid sentis, quid speras? Dic mihi?
-Nescio respondi, qui sis?
-Ego sum vox in capite tua. Videre me non potest sed audire debes.
-Quomodo autem possum te audire? Qualis est modus te me audire posse?
-scire debes?
-Debeo.
-Non possum tibi dicere verum, sed sum aliquis instar homunculum quem homines ante seculos putabant in capite vivere et nobis quid facere debemus dicere solet.
-Tu autem est homunculus.
-Hm - vox tremit - non recte sum, sed sum qui sum, non est nobis de vanis rebus garrire, possis me homunculum apellare.
-Possim vel possum? Est ne homunculus vel tantum te esse videris.
-Noli rogare dixi tibi.
-Posiim vel possum.
-Debes!
-Rogationem meam respondere non vis! Responde mihi homuncule!
-Tu dixisti.
-Heus, quid a me vis?
-Spectabis, spectabis cum tempus idoneus erit. Non est tibi rogandum sed faciendum.
-Sed ego rogare volo.
-Roga itaque.
-Quid est qui tam stat.
-Ubi?
-In illo loco, in monte, stat et me spectat.
-Nihil in monte stat stulte.
-Me spectare video.
-Nullo modo potes.
-Quare non possum, hominem fortem omnia posse multi dicunt.
-Fortasse dicunt, sed nescio quo modo etiam ei "multi" possunt videre res quae non sunt. At in illo monte nihil est.
-Quare ita putas.
-Nam nihil video, stulte.
-Nihil vides?
-Nihil.
-Sed tu homincule in mea capite inculcatus est quo modo itaque aliquid videre possis si velis. Nullo modo.
-Ego non oculis sed anima videre possum.
-Quo modo?
-Nimis stultus es, non possum id tibi explicare. Sed cogita, in eo monte nihil est itaque tu nihil videre potes.
-Bene, bene. Sed ego video, nunc, nunc spectat.
-Nihil te spectat, crede mihi.