MDCXLVI. Znajomość literatury

Przy rozmowie z pewnym znajomym dowiedziałem się, że na angielskich uniwersytetach można studiować literaturę łacińską po angielsku bez znajomości łaciny. Doprawdy nie mam pojęcia w jaki sposób można znać literaturę łacińską bez znajomości łaciny? To tak jakby ktoś nie znający ani słowa po polsku powiedział, że jest świetnym znawcą literatury polskiej. Co można na takie dictum zrobić  innego jak wybuchnąć salwą śmiechu? Bo przecież w jakiejkolwiek literaturze, a zwłaszcza pięknej, nie da się oddzielić formy od treści. Na ten przykład wiersz przetłumaczony na inny język to w zasadzie całkiem nowy wiersz, a nie tylko jego tłumaczenie, zwykle gorszy od oryginału, może być że i lepszy, ale bez wątpienia inny. Co wiec zna "znawca" literatury, który poznał ją jedynie w przekładach na inny język?  Cała tego rodzaju zabawa przypomina lizanie lodów przez szybę :D

MDCXLV. Wymarsz uderzenia

Wymarsz uderzenia, w pięknym wykonaniu Contra mundum. Świetny zespół, nigdy jeszcze nie słyszałem tak wzruszającego wykonania powstańczych i wojennych piosenek.

 Wymarsz uderzenia

A jeśli bzy już będą, to bzów mi przynieś kiść
i tylko mnie nie całuj i nie broń, nie broń iść.
Bo choć mi wrosłaś w serce, karabin w ramię wrósł
i ciebie z karabinem do końca będę niósł.

To wymarsz Uderzenia i mój i mój i mój
w ten ranek tak słoneczny piosenka nasza brzmi —
słowiańska ziemia miękka poniesie nas na bój —
A Polska gdy powstanie, to tylko z naszej krwi.
A Polska gdy powstanie, to tylko z naszej krwi.
A jeśli będzie lato, to przynieś żyta kłos
dojrzały i gorący i złoty jak twój włos
i choćby śmierć nie dała bym wrócił kiedy żyw,
poniosę z twoim kłosem słowiańskich zapach żniw.
To wymarsz Uderzenia i mój i mój i mój...
A jeśli będzie jesień, to kalin pęk mi daj
i tylko mnie nie całuj i nie broń iść za kraj.
Bo choć mi wrosłaś w serce, karabin w ramię wrósł
i ciebie z karabinem do końca będę niósł.
To wymarsz Uderzenia i mój i mój i mój...
Poniosę nad granicę kaliny, kłosy, bzy —
to z nich granica będą — z miłości, a nie z krwi,
granice mieć z miłości, w żołnierskich sercach U —
nasz kraj się tam gdzieś kończy, gdzie w piersiach braknie tchu.

MDCXLIV. ...

Ciekawym doświadczeniem było dla mnie spotkanie z pewną osobą o tyle, że nigdy nie miałem większych kontaktów z introwertycznymi kobietami, ponieważ sam jestem tego rodzaju osobą i w zasadzie wszystkie moje koleżanki, osoby z którymi współpracuje itp. są mocno rozgadane i ekstrawertyczne, co nie dziwi bo osobiście z dużym trudem nawiązuje swobodny kontakt z nowymi osobami, zwłaszcza jak je mało znam i jestem raczej zamknięty w sobie. Normalnie wolę siedzieć sobie słuchając co inni mówią lub zagłębić się we własnych myślach niż dużo gadać, chyba ze kogoś dobrze znam, a i wtedy nie zawsze. Przynajmniej tak jest w prywatnych rozmowach, bo w zakresie występowania publicznego to jak mam w tym jakiś interes jestem w stanie "rozsmarować po podłodze" 95% oponentów, ale to kompletnie inna bajka, że tak powiem.  To ciekawe, ze zwykle bycie wycofaną osobą zwykle wiąże się również ze strachem przed wystąpieniami publicznymi a tego we mnie nie ma nic a nic, raczej im większe audytorium tym mnie to bardziej nakręca. Podsumowując przyznać muszę, że doświadczenie oceniam pozytywnie bo osoba była na tyle na ile moglem ją poznać (czyli póki co niewiele ;) ) bardzo interesująca, sympatyczna i ładna. I o ile  ładnych osób można spotkać sporo, to ciekawe i mające swoje zainteresowania kobiety są wielką rzadkością.

MDCXLIII. ...

Jako introwertyczny i schizoidalny osobnik  (choć moja introwertyczność jest lekko reformowana o tyle, że czasem umiem się maskować w niektórych okolicznościach i nie zawsze można to poznać, jak gdzieś się "rozkręcę", ale wystarczy "wsadzić" mnie w nowe okoliczności i ludzi i i tak to zaraz wychodzi, nie zrobisz z samotnego wilka stadnego zwierzęcia) z każdym rokiem coraz bardziej dochodzę do wniosku, że poza kontaktem z nielicznymi ludźmi których lubię i na których mi zależy jedyne czego oczekuje do świata to to aby się ode mnie odpieprzył, im mniej mam z nim kontaktu tym jestem szczęśliwszy :D

MDCXLII. Sport

Sportowo - ćwiczeniowo to był piękny rok. Przejechałem na rowerze 4000km, przebiegłem 1020km, przeszedłem po górach 355km a dodatkowo 115 godzin interwałowych treningów w domu. Pobiłem wiele swoich rekordów: rekord na 10 km, na 21km, przejście najdłuższej trasy w życiu po górach, najdłuższy ciągły bieg pod górę w życiu. Pięknie, przepięknie :) Wiele razy czułem się jakby mi u ramion wyrastały skrzydła, a ja dziki i wolny pędził poprzez toń błękitnego nieba do gwiazd, jak bardzo uwielbiam to uczucie endorfinowego haju, prawdziwie jak narkoman heroinę.
Choć ciągle wiele rzeczy mi się nie udaje i zwłaszcza w zakresie sprawności ogólnej mam ogromne braki, które dostrzegam, ale tak jest jak ktoś zabrał się za trenowanie mając ponad 20 lat a na poważnie ponad 30, będą w podstawce i średniej szkole w ogóle nie wysportowany i potem nie wraca do dawnej formy, ale wszystkiego uczy się na nowo. Ale nie powinno być to usprawiedliwieniem, bo nie ma usprawiedliwień dla własnej słabości a granicą jest jedynie niebo, można być lepszym, można, można, można, można. W zakresie formy mam jeszcze tyle do zrobienia jak choćby:
- pompka pilometryczna z klaskaniem za plecami - cudo, zakochałem się w tym od pierwszego wejrzenia, taki bajer, na razie doszedłem do poziomu pompki pilometrycznej z uderzeniem się w piersi jak mi wyjdzie w boki, ale posuwam się na przód :) 
Ale w końcu nie ma się gdzie spieszyć, co prawda podręczniki  twierdzą, że z wiekiem forma słabnie, ale na własnym przykładzie widzę, że empiria temu zaprzecza, a teoretycy niech tam sobie wypisują co chcą :D:D

MDCXLI. Guttae perfluant lente

Guttae per frondem perfluant lente
Cum eas spectas vere urgente
Et pulchra terra silescit, spectat
Nam imbrem silva illa expectat

MDCXL. Obraz uczonego

Stereotypowym obrazem uczonego jest mężczyzna mówiący szybko i zwykle o czymś za zakresu swojej specjalności, ale niemający bladego pojęcia o otaczającym go świecie. Bez zająknięcia opisuje genom muszki owocówki, w roztargnieniu smarując sobie krawat masłem. Normy towarzyskie i powszechne czynności życiowe są mu całkowicie obce i wprost go przerastają. 

Dean Burnett, "Gupi muzg"

Zawsze mi się taka wizja uczonego podobała. Może poza tym "niemający bladego pojęcia o otaczającym go świecie". Ale reszta jest super :D:D

MDCXXXIX. Contra mundum - Chłopcy twardzi jak stal

Ciekawe wykonanie powstańczej piosenki, a do tego zespół nazywa się po łacinie, co bardzo mi się podoba :)

MDCXXXVIII. ...

Quid autem? Dicere me posse valde interestus sum qualis ea sit nam ab multos annos nulla tam interesta mihi videbatur. Spectabimus quid sit, spectabimus.

MDCXXXVII. Trening świąteczny

Nie ma nic lepszego po tym jak dwa dni jadło się więcej niż normalnie, jak zaaplikować sobie godzinny szybki, trening oparty o tabatę, interwały, burpee, pajacyki itp. Od razu czuje się lepiej :)
Burpee zwłaszcza szybkie i w bardziej skomplikowanych odmianach np. na jednej nodze, z pompką, itp. to jednej z moich ulubionych ćwiczeń, nic innego w domu nie jest w stanie tak szybko podnieść tętna i zmęczyć, nie przez przypadek ćwiczenie to jest jednym z podstawowych elementów treningu wszelkich wojskowych oddziałów specjalnych na całym świecie. 

MDCXXXVI. Wolność

W odniesieniu do utworu zamieszczonego w poprzednim poście muszę kilka słów jeszcze napisać o rozumieniu wolności, która uważa dziś jest często rozumiana błędnie. W odniesieniu do mądrze rozumianej wolności nie idzie przecież o wolność absolutną - która w rozumieniu wielu osób oznacza w praktyce wolność do czynienia zła - alkohol, promiskuityczy sex, żądza pieniądza - to nie wolność - to niewola własnych popędów, to zakucie swej duszy w kajdany jak niewolnika. Cyceron napisał, że Wszyscy służymy prawom, abyśmy mogli być wolni, oraz że z Największej wolności powstaje tyrania. Dlatego prawdziwa wolność to wolność w służeniu zasadom i wartościom w które się wierzy to wolność w czynieniu dobra a nie w czynieniu zła. Zło nigdy nie jest wolnością i nasze popędy nie są wolnością. Wolność to obojętność o czym już pisałem w kilku notkach oraz wolność w zakresie tego w jaki sposób chcemy kroczyć słuszną i właściwą ścieżka. Przynajmniej tak ja to rozumiem.

MDCXXXV. Dziki i swobodny

Piękne

Radosny każda chwila

Jakby to był ostatni raz

......

Widzę go ponad mgłą 

świat przemierza drogą swą

.......

Żyje tak jak chce żyć,
Z czystych źródeł wodę pić

MDCXXXIV. Ważka na wodzie

Ważka na wodzie

W czarodziejskim ogrodzie 

Bluszczem porosłym starym

Tańczy ważka na wodzie

I przegania komary

Skrzydłami szybko porusza

Niebieską barwą objęta

Krąży jak ognika dusza

Tchnieniem wiatru muśnięta

Stopą dotyka toni

I kręgi w koło wzbudza

Za owadami goni

I wcale się nie utrudza

 Skrzydła się poruszają

Że ich nie widać, szybko

Błyski wokół igrają

Tak się porusza gibko

Ponad taflą szybując

Przegląda twarz w jeziorze

 Jak szybowiec pikując

Myśląc, że to jest morze 

 W czarodziejskim ogrodzie

 Który w studni jest marzeń

Ujrzałem ważkę na wodzie

 Wśród innych dziwnych zdarzeń

MDCXXXIII. Adam Asnyk - Letni wieczór

Letni wieczór

Już zaszedł nad doliną

Złocisty słońca krąg -

Ciche odgłosy płyną

Z zielonych pól i łąk.

Dalekie ludzi głosy,

Daleki słychać śpiew

I cichy szelest rosy

Po drżących liściach drzew.

Promieni gra różana

Topnieje w sinej mgle,

A świeży zapach siana

Skoszona łąka śle.

Wraz z wonią polnych kwiatów,

Z gasnącym blaskiem zórz

Cicha poezja światów

W głąb ludzkich spływa dusz.

W półcieniu pierś olbrzymią

Podnoszą widma gór,

Nocnymi mgłami dymią,

Wdziewają płaszcze chmur.

I wiążą swoje skrzydła,

Podarty kryjąc stok,

Jak senne malowidła

Powoli toną w mrok.

Wieczoru blask niepewny

Oświetla obraz ten -

Ludzie w zadumie rzewnej

Gonią piękności sen.

MDCXXXII. ...

Wymienianie okien zimą jak ja lubię taki syf i rozpierdziel. blee

MDCXXXI. Gwiazd odblaski

Gwiazd odblaski

Na niebie nieprzebytym widać gwiazd odblaski

Poprzez mroki czarne żeglują  w przestworzach

Widziałem jak ich oczy błyszczą poprzez maski

Gdy rankiem odgania je jutrzenka hoża

Poprzez sen nieprzespany, poprzez burz zawieje

Przepaścistą krainą błąka się hypnos zły

Co za horyzontem wśród czerni widnieje

To wilkołak krwi głodny ostrzy swoje kły

Wśród śnieżnej zamieci, gdy świecą na niebie

Latem poprzez dusznego upału opary

Wśród snu i mar dzikich się wszystko pogrzebie

Gdy z piekła przybędą diabelskie ogary

Co wyją wśród gniewu okrutną cantatę

I skrzeczą swych dziobów potwornym wrzaskiem

Śpiewają upiory piekielną sonatę

By uciec daleko ze słonecznym blaskiem

Sol Invictus zasię zwycięża upiory 

Rankiem ukazując twarz swą poprzez mgły

Wracają demony do swej brudnej nory

Zostawiając jedynie stęchły, zapach mdły

A słońce w rydwanie konie szybko spina

Szybując wysoko, iskry krzesząc z kół

I w jego promieniach kompie się kraina

Choć ciemność i słońce dzielą ja na pół

MDCXXX. Fetysz użyteczności

Dzisiejsze czasy mają jakiś fetysz, manię robienia tego co jest użyteczne. Nie, żeby wcześniej ludzie nie czynili tego co użytecznie, ale dzisiaj ten utylitaryzm stał się jakimś nowym bożkiem. Bardzo często więc w przypadku łaciny, ale i wielu innych spraw, każdy pyta po co to robić skoro to nieużyteczne? Albo do czego może być to użyteczne? Z drugiej strony obrońcy wymyślają dziesiątki dziwacznych argumentów szukając dlaczego coś użytecznym jest, aby drugą stronę przekonać. Albo co jeszcze większym jest obłędem, niektórzy piszą a na co to - przecież pracodawca o to nie spyta.

Jasne, w wielu sprawach użyteczność i przydatność tego co robimy jest ważna, i ja nie zamierzam tego negować. Ale gdzie podążamy jeśli życie sprowadzamy tylko do sumy tego co użyteczne? Czy w zasadzie jeśli przy każdej wykonywanej czynności zadajemy sobie pytanie do czego to użyteczne i czy przyda się to w pracy jesteśmy jeszcze ludźmi? Czy życie jest pracą? Pewnie wielu osób jest, co smutne, ale dla mnie takie podejscie jest chore.

To właśnie to co nieużyteczne jest zawsze najpiękniejsze. Jest najpiękniejsze ponieważ pożądamy go tylko dla niego samego, bez żadnych innych korzyści. De facto jeśli to co robisz, robisz dla jakichś korzyści jakie z tego mieć będziesz, to znaczy że to jest tak brzydkie, że inaczej byś na to nie spojrzał :d Czyli samo w sobie, poza korzyściami które przynosi nie ma w sobie nic interesującego, nie pięknego, nic pociągającego, nic wzniosłego. Natomiast, gdy coś korzyści nie przynosi, a mimo tego ktoś to robi, to wtedy znaczy, że coś wartościowego jest w tym samym, w ten sposób jest to wartościowszym, niż w sytuacji, gdyby robiło się to dla korzyści.

I już nie idzie przecież tylko o łacinę, przy okazji której taka dyskusja mi wyszła kilka dni temu, w oparciu o którą te moje przemyślenia tu dziś zapisuję, ale w rzeczy samej wszystkiego co najpiękniejsze trzeba się by w życiu wyzbyć, gdyby robić tylko to co korzyść przynosi: bo po co poezja? po co patrzeć na przyrodę? po co zastanawiać się nad światem? po co patrzeć na chmury? i po co chodzić po górach? po co? A jeśli nie ma po co to po co byłoby w ogóle żyć?

MDCXXIX. Adam Asnyk - Przeminął czas

Przeminął czas

 Przeminął czas! przeminął czas
Tęczowej cudów powieści,
Już opustoszał święty las
I czarów w sobie nie mieści.

Już w nim nie mieszka żaden bóg,
Faun płochy ani Driada,
Na skrzyżowaniu ciemnych dróg
Żadne już widmo nie siada.

Zaklęty zamek poszedł w dym,
Postrachu więcej nie szerzy...
I Meluzyna głosem swym
Nie wabi błędnych rycerzy.

Już czarodziejski prysnął krąg,
Serc widzeniami nie pieści -
Wyrwał się nagle z ludzkich rąk
Geniusz cudownych powieści!

* * *
Przeminął czas! przeminął czas
Rapsodów sławy i miecza,
Zmalały pieśni pośród nas,
I pierś zmalała człowiecza!

Wolności także zamarł śpiew -
Nie ma skrzydlatej husarii,
Co za ojczyznę lała krew,
Padając z imieniem Marii.

A bohaterstwa jasny cud,
Co niegdyś blasków lśnił tęczą,
Dzisiaj wyklina biedny lud,
Żelazną ściśnion obręczą.

Niezrozumiałym już się stał
Orężny szczęk epopei -
Dla znikczemniałych, smutnych ciał
Bez męstwa i bez nadziei.

*  * *
Przycichła pieśń i kona już,
Nie budząc żadnego echa...
Próżno się czepia zwiędłych róż,
Na próżno w łzach się uśmiecha.

Próżno na grobach w cichą noc
Skarży się smutna i blada,
Straciła dawną swoją moc,
Sercem człowieka nie włada.

On się już wyrzekł złotych mar,
Jasnego zaparł królestwa -
I nieśmiertelny ducha dar
W otchłanie strącił nicestwa.

I runął cały wielki gmach,
Wzniesiony wiarą pokoleń...
Została nędza - niemoc - strach
I ojców spróchniała goleń!

* * *
Lecz błyśnie dzień! lecz błyśnie dzień,
W którym duch ludzki na nowo
Ożywi zeschły życia pień
Girlandą kwiecia różową

I z prochu, w który dziś się wpił
Na dawnych marzeń ruinie,
Zaczerpnie zapas twórczych sił
I znowu w niebo popłynie.

A ideału jasny kwiat,
Z zbutwiałych obrany liści,
Napełni znowu wonią świat,
Zakwitnie pełniej i czyściej.

I żywych natchnień złota nić
Przewiąze prawdy zdobyte -
Co nieśmiertelne, musi żyć!
Choć zmienia kształty zużyte.

* * *
A wtenczas pieśń powstanie znów,
Cudowną moc swą odświeży
I z labiryntu ciemnych snów
Na światło dzienne wybieży.

Rozpostrze tęczę rajskich farb
I nowe jutrznie zapali,
Najczystszy - ludzkich natchnień skarb
Na śpiewnej unosząc fali;

I nieśmiertelną życia treść
Dobędzie z prochu i kału,
I rzeczywistość zdoła wznieść
Za sobą - do ideału.

A bohaterstwo dawnych dni
Uświęci w walce ostatniej,
Gdzie miłość zmaże plamy krwi
I uścisk zwycięży bratni.

MDCXXVIII. Sabaton o husarii

When The Winged Hussas arrived

 A cry for help in time of need, await refief from holy league
 60 days of siege, outnumbered and weak
 Sent a message to the sky, wounded soldiers left to die
 Will they hold the wall or will the city fall

 Dedication
 Dedication
 They're outnumbered 15 to one
 And the battle's begun

 Then the Winged Hussars arrived
 Coming down the mountainside
 Then the Winged Hussars arrived
 Coming down they turned the tide

 As the days are passing by and as the dead are piling high
 No escape and no salvation
 Trenches to explosive halls are burried deep beneath the walls
 Plant the charges there and watch the city fear

 Desperation
 Desperation
 It's a desperate race against the mine
 And a race against time

 Then the Winged Hussars arrived
 Coming down the mountainside
 Then the Winged Hussars arrived
 Coming down they turned the tide

 Cannonballs are coming down from the sky
 Janissaries are you ready to die?
 We will seek our vengeance eye for an eye

 You'll be stopped upon the steps of our gate
 On this field you're only facing our hate
 But back home the sultan's sealing your fate

 [Solo]

 We remember
 In september
 That's the night Vienna was freed
 We made the enemy bleed!

 Then the Winged Hussars arrived
 Coming down the mountainside
 Then the Winged Hussars arrived
 Coming down they turned the tide [x2]

 [Chór]
 Stormclouds, fire and steel
 Death from above make their enemy kneel
 Fighting, power and grace
 Death from above, it’s an army of wings [x4]

 We remember
 In september
 When The Winged Hussars arrived!

MDCXXVII. ...

Czasami wydaje mi się, że za dużo myśli w głowie powoduje wielki mętlik, a to co jest naszą największą siłą jest jednocześnie największa słabością splecione jak ying i yang, waż Urorobos zjadający własny ogon on zawsze tam jest i uśmiecha się ironicznie płonącymi oczami. Jak na coś mam plan i coś jest policzalne jestem jak strzała zmierzjaca prosto w cel której nic nie jest w stanie zatrzymać, a jak czegoś nie da się zaplanować i policzyć jestem jak dziecko błąkające się we mgle.

MDCXXVI. Tetmayer - podczas burzy

 Podczas burzy

Wciągam wicher jak rumak, gdy na step wybieży,

wicher od Tatr wiejący, bystry, ostry, świeży - -

zda mi się, że potargam wszystkie ziemskie sidła,

że mi u ramion rosną długie orle skrzydła

i poniosą mię w przestwór... Słońce się zachmurza,

śmignął z chmur wąż płomienny, zahuczała burza,

wodospadem deszcz lunął. W tym olbrzymim szturmie

wichru, deszczu, piorunów: duszy mej muzyka-

budzi się - głos w niej zagrzmiał jak w wojennej surmie,

melodia ją napełnia szalona i dzika,

a skrzydła orle, co mi u ramion wyrosły,

w niszczących potęg chaos duszę mą poniosły.

MDCXXV. Sabaton - Sparta

Cóż za piękna piosenka :)

Muszę ją sobie puścić wiosną na rowerze. Rower zresztą jest ogólnie tym czego zimą brakuje mi najbardziej. W ostateczności pobiegałbym po jakichś górach :)

 

Many many years ago, when Persia came ashore
 Heeding Leonidas' call, the spartans went to war

 Joined by their brothers, a few against the fateful horde
 Hellenic hearts are set aflame, the hot gates calls their name

 A final stand, stop the persians, spear in hand
 Form a wall, live to fall, and live forever

 Sparta! Hellas!
 Then, and again. Sing of three hundred men
 Slaughter! Persians!
 Glory and death, spartans will never surrender

 Morning has broken, today they're fighting in the shade
 When arrows blocked the sun they fell, tonight they dine in hell

 By traitor's hand, secret passage, to their land
 Know his name, know his shame will last forever

MDCXXIV. Piękno i brzydota

Słuchając innego wyglądu Vetulaniego dowiedziałem się, że neuronauka potwierdza to co zawsze czułem intuicyjnie, że lepiej koncentrować się na tym co piękne niż na tym co brzydkie. Okazuje się, że brzydota i piękno choć wydawać by się mogło, że wypływające z tego samego źródła mają zupełnie innym mechanizm. A dokładniej zupełnie inne obszary mózgu zapalają się gdy patrzymy na coś co oceniamy jako brzydkie a inne gdy patrzymy na to co piękne. Gdy patrzymy na to co brzydkie zapala się część naszego mózgu, którą mamy wspólną z innymi zwierzętami - ergo jesteśmy wtedy zwierzęciem. A gdy patrzymy na to co oceniamy jako piękne zapala się część mózgu, którą ma rozwiniętą jedynie człowiek :) Czyż to nie jest piękne, że jest to kolejna cecha odróżniająca nas od zwierząt, ze postrzegamy piękno. A ponieważ jak napisałem w notce "Rzymianie i barbarzyńcy" cechą człowieka cywilizowanego powinno być wyeliminowanie ze swej duszy wszelkiej zwierzęcości zwracanie uwagi na piękno a jak najmniejsze zwracanie uwagi na to co brzydkie jest właśnie eliminację pierwiastka zwierzęcego z siebie?
I czyż nie jest ciekawe, że antyczni Hellenowie byli chyba jedną z nielicznych jeśli nie jedyną cywilizacją, która w kanonie artystycznym stawiała na pierwszym miejscu piękno i ogólnie lubiła piękno we wszystkim. I stąd taki magiczny czar hellenizmu. Jak wspaniale wiele odkryć współczesnej neuronauki potwierdza to co mówili antyczni Grecy.

MDCXXIII. Wyklady prof. Vetulaniego

Bardzo ciekawy wykład prof. Vetulaniego - o tym jak długo zachowywać sprawność umysłowa i fizyczną. Ogólnie można powiedzieć - dużo się uczyć, uprawiać sport i mało jeść :)

Zaskoczyło mnie to, że aż tak pozytywny efekt mają głodówki, zwłaszcza dłuższe głodówki, chyba się kiedyś będę musiał się za to zabrać kiedyś.

MDCXXII. Łacina w Europie

Ostatnio podlinkowałem na Facebooku petycję znajomego w wprowadzenie łaciny jako jednego z jezykow urzędowych w Unii Europejskiej.
Gdyby ktoś był zainteresowany zamieszczam link

https://www.change.org/p/parlamento-europeo-latin-as-official-language-of-european-union-latino-come-lingua-ufficiale-dell-ue?recruiter=40987706&utm_source=share_petition&utm_medium=facebook&utm_campaign=share_page&utm_term=des-lg-share_petition-no_msg

O ile nie mam złudzeń, że coś to da, to uważam to za szczytną ideę, a fakt, iż Europa jako jednego z urzędowych języków nie ma łaciny, języka bez którego w obecnej postaci nie miała by żadnej szansy zaistnieć i który do XVIII wieku a gdzieniegdzie dłużej był podstawowym językiem międzynarodowej komunikacji w Europie, za wyraźnie pokazujący jak bardzo odeszła ona od swych korzeni.

Jeszcze bardziej symptomatycznym jest fakt, iż autor petycji nie napisał jej po łacinie. Jest po angielsku - i ok bo to język najlepiej dziś zrozumiały i jest po włosku bo to język autora. Ale brak łacińskiej wersji petycji o wprowadzenie łaciny jako języka urzędowego jeszcze lepiej pokazuje jaka jest smutna kondycja języka, który spowodował, że jesteśmy tym kim jesteśmy.

MDCXXI. Xandria - Forevermore

Once there was a time of a never-ending dream
Of being free, of immortality
When a song was a mystery
And the stars so easy to reach
But something changed, now the sand’s trickling slow
The time of innocence is over now

I know the rivers won’t be flowing on forevermore
The wind of time blows right into my eyes
My flower withers and so do they all
Nothing lasts forevermore

Why is my fate that I will never see
The story’s end, the final truth to be
And to you lights that help me through the dark
My greatest fear is losing your spark

I know the rivers won’t be flowing on forevermore
The wind of time blows right into my eyes
My flower withers and so do they all
Nothing lasts forevermore

I see the days go by and feel the snow is falling down
I’ve seen the end is waiting by my side
The dream is lost, once I was told
It’s gone forevermore

MDCXX. Przemiany Rzymu

Ile razy bym nie czytał jakiejś kolejnej historii Rzymu to zawsze smutek mnie ogarnia, gdy dochodzę do czasów późnego cesarstwa i czytam jak wspaniali, dzielni, niewzruszeni "Synowie Wilczycy", zmienili się w jakichś dziwnych durni.

MDCXIX. Trening

Po ponad tygodniowej przerwie spowodowanej najpierw wyjazdem a potem sprzątaniem po pożarze powrót do regularnych treningów od wczoraj był czymś pięknym. Jak nie ćwiczę to aż się dziwnie czuję, a moje niewyżycie powoduje, że jeszcze bym komuś przylał ;)

MDCXVIII. Osobowość

Zawsze na większości testów psychologicznych jakie robiłem wychodziło mi, że mam w mniejszym bądź większym stopniu schizoidalną osobowość. Gdy czytam opisy osobowości schizoidalnej to w większości przypadków tak jakbym czytał dość dokładną charakterystykę mojej osoby.

Osobowość schizoidalna to typ osobowości cechujący się tendencją do izolowania się, niewytwarzania silnych związków oraz wycofywania się z kontaktów emocjonalnych i społecznych, uznawania ich za niepotrzebne. I w zasadzie nigdy mi specjalnie nie były potrzebne jakiekolwiek związki i kontakty z ludźmi. I nie idzie o nielubienie ludzi - to osobowość mizoginiczna, osoba schizoidalna natomiast może lubić ludzi po prostu są mu oni niepotrzebni, jest tak samo zadowolony jak ich nie ma jak i wtedy gdy są, a czasem nawet bardziej.

Osoby schizoidalne charakteryzują się również dystansem uczuciowym a w skrajnym przypadku zupełnym brakiem uczuć. W moim przypadku też to się dość dobrze sprawdza, bo rzadko miewam jakieś uczucia zarówno pozytywne jak i negatywne. Rzadko też kieruje się nimi. Zwykle mam plan, który po prostu punkt po punkcie jak maszyna wykonuję. Dokładnie, metodycznie i bez wahania.

Również mała wrażliwość na pochwały i nagany się świetnie sprawdza. Nie mówię, że w ogóle, bo poza skrajnym schizoidem chyba każdy woli jak go pochwala, ale najczęściej bardziej kieruję się tym co sam o sobie myślę niż tym co mówią o tym co robię inni. Jeśli jakieś swoje postępowanie uważam za słuszne wtedy mało mnie obchodzi, czy inni to chwalą, czy gania i co tam sobie myślą. To bez znaczenia. Idzie za tym mała wrażliwość na normy i konwenanse społeczne. Oczywiście zwykle ich przestrzegam bo tak jest wygodniej, ale raczej z wygody i chęci uniknięcia kłopotów niż z wiary w nie bo jedynymi regułami jakie przestrzegam są te które sam sobie postawiłem.

Może jedynie niemożność odczuwania przyjemności - anhedonia nie jest u mnie specjalnie obecna, bo wiele rzeczy sprawia mi przyjemność, co zresztą dowodzi, że jakieś tam uczucia jestem w stanie odczuwać.

MDCXVII. ...

Miałem ostatnio okazję poćwiczyć, czy jestem już stoickim mędrcem i o ile pewnie do doskonałości mi jeszcze bardzo daleko to wydaje mi się, iż test na stoika zdałem dobrze. Gdy bylem na wyjeździe na konferencji w domu wybuchł pożar w łazienka cała spalił a i mieszkanie częściowo okopciło i trzeba je remontować. Gdy rodzice dzwonili z tym jakoś nie zdeprymowało mnie to wielce, nawet nie wróciłem wcześniej do domu i ogólnie mnie to nie zdenerwowało czyli zachowałem się jak prawdziwy Rzymianin :D
Przez chwilę nawet, bo tak to mówili, myślałem że nie spaliła się łazienka tylko całe mieszkanie i choć kocham moje książki chyba najbardziej ze wszystkiego na świecie, to pomyślałem sobie w tamtej chwili, że trudno i nawet jakby się tak stało to przecież nie byłby to powód aby jakoś się specjalnie martwić bo i jaki pożytek przychodzi z martwienia się?

MDCXVI. Z mądrości stoicyzmu

Ten z was, kto machnawszy z pogardą reką na rzeczy zewnetrzne, wszelkim staraniem otacza swoją προαιρεσις, tak ją zaprawia, tak ją hartuje i w rezultacie doprowadza ją do takiego stanu doskonałości, iż jest ona prawdziwie zgodna z naturą, prawdziwie wyniosła, wolna, niezależna od wszelkich trudności i przeszkód, wierna i skromna. 

Epiktet, Diatryby, I, 4, 18

MDCXV. Chodnik przed posesją

Ciekawe jest, iż pr5awo, że właściciel danej posesji ma obowiązek utrzymania w dobrym stanie chodnika przed nią jest bardzo starej proweniencji. W Historii Rzymu autorstwa Mary Beard wyczytałem, że zasada ta została ustanowiona przez cesarza Augusta.

MDCXIV. Z mądrości stoicyzmu

Wszytsko, co może cie uczynić doskonałym jest w tobie.

Seneka, Listy moralne do Lucyliusza 80, 4

MDCXIII. Z mądrości stoicyzmu

Określenie mędrzec to ucieleśnienie beznamiętności .. obojętnej na to co na zewnątrz.

Przede wszystkim mędrzec ex definitione jest w sposób doskonały obojętny i nieczuły wobec wszystkiego, co go spotyka.

MDCXII. Łacina w Polsce

Bardzo ciekawy tekst na temat nauczania języka łacińskiego w Polsce. Polecam:

http://ptf-spp.blogspot.com/2016/11/nauczanie-jezyka-acinskiego-w-polsce.html

Świetnie pokazuje jak daleko jesteśmy od tak zwanego "zachodu" jeśli chodzi o łacinę, nawet biorąc pod uwagę, że zachód w tym zakresie funkcjonuje źle, a to uważa się za "znajomość" łaciny jeśli chodzi o poziom o szkoły średniej jest często znajomością jedynie paru sentencji regułek gramatycznych.

MDCXI. ...

Zabawnym jest zarzut jaki czasem niektórzy mają wobec mojej osoby, że żyję w swoim własnym świecie. A w niby jakim świecie mam żyć? W cudzym? Dla mnie raczej dziwnym jest czemu tyle osób żyje na codzień nie swoim życiem, nie swoimi sprawami, nie swoimi wartościami, nie tym co ich cieszy i bawi. Stają się przez to smutni, wyzbyci marzeń i młodzieńczej radości życia. Nie wszyscy rzecz jasna, ale większość osób jakie znam. Być może to naturalna kolej rzeczy, ale jako że ja mam własny świat do życia całkowicie autonomiczny od świata rzeczywistego, to mnie to nigdy póki co nie spotkało. I nie chciałbym, aby mnie spotkało. Wolę swój świat i robienie tego co mnie bawi niż niby jakieś pseudo "realne" życie, które z realnością i tak ma niewiele wspólnego bo całe życie jest irrealne, i jest tylko pyłem na wietrze.

MDCX. Per portam

Per portam

Per portam properare per frondes
Quam via tortuosa vertitur
Quid post arcum videbis respondes
Mox silentia in silva auditur

MDCIX. Dies fuscus

Dies fuscus

Imbris cadit in silva tenebris
Guttae lacu incitant supeficiem
Ventus autem ululatibus crebris
Mundi vult augurare perniciem

MDCVIII. Aquila et mons

Aquila unguibus piscem vult captare

Ut eam possit cum gusto devorare

At de monte alto avem spectat Iovis

De consilis fortasse cogitat novis

MDCVII . Hijo del trueno

Cuenta una antigua leyenda

De aquellos tiempos ya pasados

Que en el fragor de una batalla

Su figura apareció

Su espada nos condujo

Siempre a la victoria

Y su recuerdo ya nunca se borro

(bis)

Hijo del trueno
Caballero en blanco corcel
Hijo del trueno
Guíanos y haznos vencer

(bis)

Surgió desde los cielos

Montado en un caballo blanco

Enarbolando una bandera

Con roja cruz en su interior

Su espada nos condujo

Siempre a la victoria

y su recuerdo ya nunca se borro

(Bis)

Hijo del trueno

Caballero en blanco corcel

Hijo del trueno

Guíanos y haznos vencer

(bis)

Santiago en tierra hispana

Lucho con furia en las batallas

Que en nuestras tierras se libraron

Contra el moro invasor

Su espada nos condujo

Siempre a la victoria

Y su recuerdo ya nunca se borro

(bis)

Hijo del trueno

Caballero en blanco corcel

Hijo del trueno

Guíanos y haznos vencer

(bis)

MDCVI. Vieja Europa

Cuantos siglos de Historia
Cuanta sangre derramada en tu Honor.
Estas siendo amenazada,
va siendo hora de ponerse en acción.
Catorce palabras tan solo
definen toda nuestra ilusión.
Catorce palabras tan solo,
defendamos nuestra convicción.

Vieja Europa despierta,
te tienes que levantar.
Vieja Europa despierta,
Tus hijos están listos. Tienes que luchar.

Luchara. Hasta que muera.
Luchara hasta el fin.

Aunemos nuestros esfuerzos.
Todos juntos buscando el mismo fin.
Nuestra raza esta siendo amenazada.
Vieja Europa ?Que ha sido de ti?

Por tu honor, tu valor y tu historia,
no lo debes permitir.
Alzemos una sola bandera,
que nos una para combatir.

Vieja Europa despierta,
te tienes que levantar.
Vieja Europa despierta,
Tus hijos están listos. Tienes que luchar.

MDCV. Pogoda

Po wielu zimowych i deszczowych dniach znowu zaświeciło słońce, co od razu wpłynęło na mnie dobrze i pozytywnie. Od razu wcześniej wstaję i wszystko mi się chce. Sol quam ego amo te. Czyż jest coś piękniejszego od świecącego słońca, Sol Invictus, które zwycięża mrok wychodząc zza chmur i pokonując siły ciemności. Sol Invictus semper vincere posse, et sine sole nulla est vita nulla potestas, nulla iucundidas et nullum gaudium. Sol nos ad felicitatem te omnibus rebus bonis ducit et ducebit.

MDCIV. Insanity Max 30 - month 2

Trenując treningi Shawna zrobiłem sobie najpierw jesienią miesiąc pierwszy Max 30 a teraz robię właśnie od 2 tygodni miesiąc drugi. Miesiąc pierwszy poszedł mi stosunkowo ok, bo robiłem go już wiosną i byłem na to przygotowany. Natomiast miesiąc 2 jest ciężki. Jest kilka ćwiczeń w bardzo dziwnych pozycjach, pępek z jednoczesnym skakaniem nogami, itp., które może nie są jakieś bardzo ciężkie, ale w długich seriach nie ma lekko je zrobić  Póki co daję radę robić treningi, ale nie zawsze nadążam za Shawnem i jego ekipą i czasem muszę zrobić kilkunastosekundowe przerwy, ale to normalne przy nowym typie treningów. Ciągle też moje ręce nie doszły do poziomu nóg, choć przez ostatnie dwa lata wzmocniły się bardzo. Dalej wszelkei treningi na nogi - wykroki, wyskoki, itp. są dla mnie stosunkowo łatwe, nawet te z Max 30, a ćwiczenia "przy podłodze", dziwne rodzaje pompek, ćwiczenia na brzuch, itp. dużo trudniejsze i pot się przy nich leje strumieniami.

MDCIII. ...

Zabawne jest przeczytać czasem teksty pisane przez liberalne media, ot jak teraz przy wyborze Trumpa na prezydenta, które mieszają z błotem każdego kto się z nimi nie zgadza, uważając ich jak w jednym felietonie wyczytałem za barbarzyńców a samych siebie za intelektualistów i "elitę", dziwiąc się, że dużo ludzi ma dość takiej "elity". O ile mam wątpliwości czy to co nadchodzi na świecie i co będzie będzie dobre i widzę też wiele zagrożeń, to pycha obecnej elity jest tak odrażająca, że czytając tego rodzaju teksty ma się odruch wymiotny.
O obronie wartości zachodnich piszą ludzie, którzy nawet po łacinie czytać nie umieją, czyli z wartościami zachodnimi są tak na bakier jak ja z sanskrytem. Współczesna pseudo elita to jedynie banda zdegenerowanych durni, która przenośnie mówiąc "nasikała" na groby przodków niszcząc wszystko to co było piękne i wartościowe w zachodniej kulturze. Zbrodniarze, kanalie i zdrajcy, którzy dokonali zmiażdżenia całej naszej europejskiej cywilizacji. I o ile nie mam jakichś większych złudzeń, że ci co przyjdą będą lepsi, to tych antyłacińskich pseudointelektualistów nie szkoda mi nic a nic. Krzyczą, że wywala się ich na śmietnik historii, a przecież to samo sami zrobili ze swymi przodkami i całą łacińską, europejską tradycją.

MDCII. Tetmajer - Nie wierzę w nic

Fajny wiersz choć nie podpisałbym się pod stwierdzeniem nie wierzę w nic.

Nie wierzę w nic

Nie wierzę w nic, nie pragnę niczego na świecie,
Wstręt mam do wszystkich czynów, drwię z wszelkich zapałów:
Posągi moich marzeń strącam z piedestałów
I zdruzgotane rzucam w niepamięci śmiecie...

A wprzód je depcę z żalu tak dzikim szaleństwem,
Jak rzeźbiarz, co chciał zakląć w marmur Afrodytę,
Widząc trud swój daremnym, marmury rozbite
Depce, plącząc krzyk bólu z śmiechem i przekleństwem.

I jedna mi już tylko wiara pozostała:
Że konieczność jest wszystkim, wola ludzka niczym -
I jedno mi już tylko zostało pragnienie

Nirwany, w której istność pogrąża się cała
W bezwładności, w omdleniu sennym, tajemniczym
I nie czując przechodzi z wolna w nieistnienie.

MCDI. Iron Maiden - Alexander the great

Nesciebam grex ille Factus de Ferro cantionem de Alexandro Magno fecisse. Sed placet mihi videre nam bene est scriptus textus eius quo in texto de vita Alexandri, magnisque factis eius describitur.
Audite autem et delectate.

MCD. Kakao

Kakao, od ponad roku pijam go codziennie i jest to prawdziwie świetny środek przyczyniający się do poprawy wielu procesów we własnym organizmie. Prawdziwa bomba w zakresie magnezu i wielu innych przydatnych składników. Przy moim trybie funkcjonowania, gdy śpi się około 5 godzin na dobę (i tak za dużo muszę zejść kiedyś do 4) zdecydowanie się przydaje.

MCCCXCIX. ...

Myślę, że nigdy specjalnie nie bałem się śmierci i choć chciałbym żyć wiecznie i być wiecznie młody to  wierzę starożytnym, że gdy my jesteśmy to nie ma śmierci a gdy on jest nas już tu nie ma, nie ma więc po co się jej bać, bo w gruncie rzeczy niewiele ma ona z mamy do czynienia. O wiele bardziej strach mój budzi aby nigdy nie stać się słabym, chory, słaby, żyjący na łasce innych. To musi być potworne i to mnie przeraża, wolałbym po stokroć umrzeć niż zależeć od innych i żyć z ich łaski. Taka refleksja pod Dniu Omnium Sanctorum.

MCCCXCVIII. ...

Myślę, że najważniejszym dniem mego życia był dawno temu dzień w którym zrozumiałem, że cały świat nie ma żadnego znaczenia, jest tyko wielką ułudą, a jedynym celem i sensem istnienia jest udoskonalenie samego siebie. Udoskonalenie psychiczne, intelektualne i fizyczne. Aby mieć jak największa wiedzę i być jak najsprawniejszym. Świat jest tylko ułudą, choć w zasadzie go lubię bo przecież jest taki piękny, ale on nie ma znaczenia, ma znaczenie jedynie własna droga do doskonałości lub tego co za nią dana osoba uważa. I choć doskonałość ze swej natury ma to do siebie, że nigdy jej się nie osiągnie, to sama droga do niej jest podążaniem właściwą ścieżką. Dlatego nie rzeczy materialne są celem to ja sam jestem celem.

MCCCXCVII. Plasyczność mózgu II

Gdy rok temu zacząłem używać smartfona do potarzania słówek przy pomocy programu Anki chodząc ulicami najpierw było to dla mnie dość trudne i musiałem chodzić stosunkowo powoli, aby jednocześnie nie potykać się i jakość sobie z chodzeniem radzić i jednocześnie słówka powtarzać a i samo powtarzanie początkowo szło gorzej niż jak robiłem to siedząc lub stojąc. W końcu chodzenie i jednoczesne powtarzanie słówek to dwie czynności jednocześnie, gdzie w obu trzeba być dość mocno skupionym, więc wydawałoby się, że ciężko będzie coś takiego zrobić.
Ale jak powiedziałem w poprzednim wpisie, mózg to bardzo plastyczna bestia i szybko się uczy i dziś mogę w zasadzie chodzić z normalną szybkością (moja normalna szybkość to znaczy szybciej niż większość wokół :) ) i jednocześnie powtarzać sobie słówka i zdania na smartfonie. Jedynie czasem na mnie niektórzy dziwnie patrzą gdy idę czy to ulica czy korytarzami uczelni wpatrzony w telefon a przecież i jednocześnie ze światem kontaktujący bo w tym czasie i innych wymijam i na schody wchodzę i inne podobnego rodzaju czynności wykonuję. Ale jako, że zdanie innych na mój temat nigdy mnie specjalnie nie obchodziło a z wiekiem obchodzi mnie jeszcze mniej, jeśli to mniej jest w ogóle możliwe, to jedynie mnie to bawi.

MCCCXCVI. Plasyczność mózgu

Mózg jest jednak bardziej plastyczny niż się tego po nim spodziewałem. Po dłuższych ćwiczeniach doszedłem w zakresie żonglowania doszedłem w końcu do momentu, gdy żonglowanie czterema piłkami przychodzi mi bez większego kłopotu, na tyle, że mogę przy tym jednocześnie chodzić po pomieszczeniu. Teraz kolejne wyzwanie, które udaje mi się tylko od czasu do czasu to podczas żaglowania czterema piłkami od czasu do czasu przerzut dwóch pomiędzy rękami. Doświadczenia z żonglowaniem z pewnością pozwoliły mi wzmocnić lewą rękę, która mam dużo sprawniejszą niż kiedyś, mam też wrażenie że pozwoliły na lepsze osobne funkcjonowanie dwóch półkul, co przydaje się w innych sytuacjach wykonywania dwóch czynności na raz, gdzie na obu trzeba być skupionym, o czym w kolejnej notce.

MCCCXCV. Statek

Statek

Płynie statek pochmurną godziną

Słońce zaszło i wiatr mocno dmucha

Ryczy sztorm i się śmieje kostucha

Płynie statek przez morza bezkresy

Huczą fale i wyją demony

Jak nad ponurym cmentarzem dzwony

Lecz kapitan wie co robić trzeba

Aby statek z zagłady ocalić

Masztu wichrom nie daje obalić

Płynie statek przez wiatru podmuchy

Chociaż sztorm się potwornie dziś sroży

On podąża przez otchłań bezdroży

Płynie statek wiatr żagle rozwiewa

Lecz do portu podażą on pewnie

Choć ocean grzmi, i szaleje gniewnie

MCCCXCIV. Quomodo dicitur

Quomodo dicitur - kto nie słuchał niech żałuje ;) rewelacyjna strona z podcastami po łacinie w których trójka amerykanów rozmawia po łacinie ponad 20 minut o różnych współczesnych sprawach a czasem również o wybranych antycznych tekstach. Co tydzień nowy podcast każdy ponad 20 minut. Każdemu co lubi łacinę polecam bo to po prostu coś rewelacyjnego, tak świetnego jak jeszcze nie słuchałem nigdy. Słyszeć normalną żywą łacinę, która ludzie rozmawiają o dzisiejszym świecie - niesamowita sprawa i wspaniała seria.  Słuchałem wszystkich odcinków.

http://quomododicitur.com/

MCCCXCIII. ...

Nescio quid zaniedbałem ostatnio tworzenie mojego bloga. Ale trzeba by do tego wrócić bo przecież codzienne pisanie zawsze w jakiś sposób mobilizuje do choćby jakiegoś zastanowienia się nad myśli na papier przelaniem i w słowa ich ubraniem choć często i gdy coś z czasów wcześniejszych czytasz, coś kidyś napisał może to grozić rozczarowaniem. Niemniej nie zamierzam kasować tego co napisał, jakoż quod scripsi scripsi, nawet jak z tym czy owym poglądy mi się zmieniły. Zresztą któż tak stukniętym by mógł być aby bloga mojego całego chciało mu się przeczytać, zwłaszcza że fragmenty jego polszczyzną, od tego co tempore hodierno usłyszeć można odległe są wielce, a i cześć bez znajomości dziwnych języków zrozumieć nullo modo possit. Itaque do pisanie vertere velim, lecz czy uda mi się to spectabimus.

MCCCXCII. Cometa cadens

Cometa cadens quid vult facere
Fortasse possit te quid dicere
Fortasse terram spectat oculis
Cum inter stellas properat suis

MCCCXCI.Filozofia

Wykorzenienie namiętności, to główne zadanie filozofii.

Jeśli chcesz podporządkować sobie wszytsko inne, sam podporządkuj się wprzód rozumowi.

MCCCXC.Świadomość

Nawet jeśli bardzo pragniemy świadomości, 

nie wolno nam jej pożyczać.

Możemy skorzystać z czyichś nauk, ale nasza świadomość

ma być utkana z naszego własnego życia.

Nigdy nie należy nikogo całkiem słuchać, tylko iść swoje własną ścieżką. Korzystając z doświadczeń innych, ale zawsze przerobionych, przetrawionych przez swoje własne poglądy i koncepcje. Żadne cudze poglądy, cudze prawa, cudze przepisy i reguły nie są warte tego, aby je uznawać i przestrzegać. Przestrzegać należy jedynie własnych praw.

MCCCLXXXIX. Ponad niebem

Jedną z niewielu rzeczy lepszych od chodzenia po górach jest bieganie po górach. Gdy więc w czwartek miałem w Wiślę okazję zrobić to z centrum trzy razy - raz na Wielki Stożek i Kiczory, drugi raz na trzy Kopce a trzeci na Wielki Soszów dostałem prawdziwej ekstazy. Razem ponad 52 km po górach jeden dzień. Podła jeden z moich najstarszy rekordów jeszcze z czasów początku studiów gdy przeszedłem w Kotlinie Kłodzkiej niecałe 50km, ale wtedy było tylko koło 700m różnicy poziomów, a teraz ponad 1700m i wtedy miałem po tym zgon totalny a kolana bolały mnie dwa tygodnie, że ledwie mogłem chodzić, a teraz mnie nic nie boli a w sobotę pobiegłem rano już na Salmopolską przełęcz.

MCCCLXXXVIII. Wola i wydarzenia

Należy zestroić swą wolę z wydarzeniami tak, iżby nasza wola nie buntowala się przeciw niczemu zgoła, co tylko się dzieje, a z drugiej strony, żeby nie pragneła niczego zgoła, by się działo, z tego co sie nie dzieje.

Epiktet

MCCCLXXXVII. Rzymska paideia

Czytając książkę o rzymskiej paidei autorsta Jarosława Kurka wynotowałem sobie wiele, bardzo wiele cytatów z filozofii stoickiej potwierdzającej to co tu wielokrotnie pisałem o podejściu do życia, obojętności itp.

I oto zaraz na jednej z pierwszych stron mamy takie stwierdzenie o rzymskich stoikach:

"Jednym z warunków i znaków rozpoznawczych życia filozoficznego czynili niezależność od innych i obojętność na cudze opinie" - zawsze miej głęboko gdzieś co myślą o tobie inni bo ich opinie nie mają żadnego znaczenia.

Mareek Aureliusz
"Jeżeliś więc doszedł do prawdziwego poznania, nie dbaj o to co o tobie mówić będą"

Seneka
"Przykłady innych są dla nas zgubą. Ocalejemy, jeżeli się tylko odgrodzimy od tłumu."

MCCCLXXXVI. Αρετη - doskonałość

Niesamowite, jak czasem trudno wpaść na coś co wydawałoby się proste i oczywiste. W większości książek termin grecki Αρετη, kluczowy dla greckiego społeczeństwa i jego sposobu myślenia oddaje się jako dzielność, czasem cnotę, czasem jeszcze innymi słowami, które dotykają tego pojęcia ale nie w pełni oddają istotę rzeczy. Tymczasem Thomas martin w swej historii Starożytnej Grecji, proponuje, żeby użyć terminu doskonałość na oddanie Αρετη i moim zdaniem to bardzo piękne tłumaczenie, trafnie oddające termin. wtedy dążenie do Αρετη to nie dążenie do dzielnosci czy do cnoty, co jest zupełnie bez sensu i nie oddaje dobrze tego jak to rozumieli grecy, ale po prostu dążenie do doskonałości. Wojownik chce być doskonałym wojownikiem jak Achilles, filozof chce być doskonałym filozofem, itp. Każdy ma swoją Αρετη, czyli pewną doskonałość do której dąży w tym co robi. Bardzo to również bliskie współczesnym koncepcją dążenia do doskonałości, doskonalenia się, rozwijania samego siebie.

MCCCLXXXV. ...

Poza postawa Polski która póki co wreszcie gra jak powinna ucieszył mnie w Mistrzostwach Europy w piłkę Brexit Anglików. Obejrzenie tego jak dokopała im grupa amatorów z Islandii było piękne. Gdyby jeszcze odpadli Niemcy byłoby wszystko fajnie.

MCCCLXXXIV. Rower

Wreszcie dzis pogoda taka jaką lubię, po raz pierwszy tym roku. I piękna wycieczka 95km na rowerze - przez Katowice, Rudę Śląską, Zabrze. Czy nie mógłby tak wyglądać cały rok?

MCCCLXXXIII. Ecclesia in Freiberg

In una de ecclesiis Freibergensis erat descriptio Latina de historia inaugurationeque eius. Valde gavisus sum viden, etiam nostri Romani hic erunt et descriptionem illa fecissent, nostros enim omnes Latine utentes appello. Certe cum descriptionem legissem, vere "nostri" illam scripsissent vidi. Nam erat illa ecclesia a Friderico Augusto fundata, quis erat olim elector Saxoniae atque rex Poloniae. Itaque etiam si post fines Poloniae propeatis semper videtis latinam vere linguam polonorum esse et qui eam nescit Polonum verum eum nominare nullo modo posse. Hic imago descriptioni illae,  non pulchra nam telephono gestabili imaginem factus sum.

Na jednym z kościołów we Freibergu był opis łaciński o jego historii i fundacji. Bardzo mnie to ucieszyło, że takżi tam nasi  czyli Rzymianie byli, albowiem naszymi zawsze nazywam tych, którzy łaciny używają. Gdy zaś napi przeczytałem, zobaczyłem, że oni prawdziwie naszymi byli. Kościół bowiem ów ufundowany został przez Fryderyka Augusta elektora Saxonii i jednocześnie króla Polski. Tak więc, nawet poza granice Polski wyjeżdżając wszędzie zobaczyć można, że łaciński język jest prawdziwie językiem Polaków i kto go nie zna prawdziwym Polakiem nazywany być w żaden sposób nie może.
Niestety zdjęcie nie jest zbyt ładne, albowiem zrobiłem go telefonem komórkowym.

MCCCLXXXII. Per Freiberg currere

Aliquod dies - ab die Merciri ad Veneri die in Germania in urbe Freibeg fui. Urbs est pulchra, vetus et valde mihi placebat. Habeam multos res ibi ad faciendum itaque non multae horae mihi remanserunt ut urbem bene perlustrare possem. Sed die Iovi sciens Iovem omnium deorum maximus esse, mane hora ab hora sexta usque ad horam octavam per urbem currivi, interdum perstans ut aliquid specratem vel imagines aparato meo facerem. Hic est imago in qua iter currendi mei spectare potestis. Pene duodeviginti kilometros percurrivi et omnes partes urbis vetere visitavi et vidi. Vias veteras, nonumquam angustas, per clivum huc et illuc flexentes, domos et ecclesias spectavi, etque hortum quod apud murum ab turre alto dimidiam partem urbis veteris cinxit.

MCCCLXXXI. Rower

Przez ostatnie 4-5 lat miałem cały czas wrażenie, że na rowerze nie robię żadnych postępów, niby jeżdżę ok, mogę robić długie trasy, ale w żaden sposób nie jeżdżę szybciej niż wcześniej. Pomogło trenowanie treningu ogólnorozwojowego zimą i bieganie. Nie wiem dokładnie dlaczego ale od początku sezonu jeżdżę ze  średnią od 1 do 1,5 km mniej więcej niż w zeszłym roku. I prawie ogóle nie czuję zmęczenia - przynajmniej na trasach do 80 km. Nie ma też efektu, że drugą cześć trasy robię wolniej bo jestem zmęczony, często wręcz przeciwnie. Włączenie ogólnego treningu to był najlepszy pomysł w zakresie formy fizycznej jaki mogłem zrobić.

MCCCLXXX. Z zasad skutecznego uczenia się

"Po co się wysilać? Podejmujemy wysiłek, ponieważ już sam ten akt poszerza granice naszych zdolności. To co robimy, wpływa na to, kim się stajemy i co potrafimy zrobić. Im więcej rzeczy robimy, tym więcej potrafimy zrobić. realizowanie tej zasady i zbieranie jej owoców jest równoznaczne z przyjęciem w życiu postawy otwartej na rozwój."

MCCCLXXIX. Tempestas

Wczoraj była pierwsza wiosenna burza. Uwielbiam burze, gdy blisko bija pioruny rzucane ręką Zeusa. Wtedy czuć prawdziwa moc i siłę nieokiełznanej przyrody. I to jest w niej piękne, gdy blask ognistych błyskawic rozświetla niebo, a potężne grzmoty rozbrzmiewają po okolicy. To siła Bogów, którzy są w poszumie wiatru, w grzmocie błyskawic w blasku tęczy przychodzącej po opadającym deszczu. Oni tam są, tylko ludzie dzisiaj stracili możliwość ich oglądania, ale ja chcę ich widzieć, chce być taki jak starożytni, chcę myśleć jak oni, czuć jak oni, chcę podążać ich ścieżką rozświetlaną świetlistą ręką Zeusa. Zawsze współczesny świat był mi częściowo obcy, choć w sumie w pewnym sensie zawsze się w nim jakoś w miarę dobrze odnajdywałem. Chyba ta obcość miała w tym pewien udział, bo ponieważ, to nigdy nie był mój świat zawsze podchodziłem do niego beznamiętnie, jedynie aby zrealizować swoje cele i mieć z nim jak najmniej do czynienia.  To ciekawe doświadczenie, doświadczenie częściowej nieobecności i byciu jakby emigrantem we współczesnym świecie, emigrantem z innego świata.. Świata antyku, starych języków, napisów zaklętych w kamieniu i startych Bogów. W grzmotach burzy oni przychodzą, mam nadzieję, że pewnego dnia spotkam się z nimi po drugiej stronie Styksu z daleka od współczesności.

MCCCLXXVIII. Yank Shippers - Odynie

Fajna piosenka o Wikingach.

Tak dobrze to pamiętam

To był grudniowy dzień

gdy nasze trzy drakary

po łup wybrały się.

Na lądzie wystraszony

tubylec walił w dzwon

to znaczy, że w tej wiosce

pisany wszystkim zgon

Ref.:

Odynie, siłę daj

Niech ostry topór w ręku lśni

bo jeszcze kilka chwil

do Valhali zastukamy drzwi

Gdy w fiordy już wpływali

to wiatr zachodni wiał

Na burcie wyprężony

już każdy z naszych stał

Hej bogu wojny,

nie oszczędzaj nas

Niech ręka nie zadrży

uderza na raz.

Ref.: x2

Odynie, siłę daj

Niech ostry topór w ręku lśni

bo jeszcze kilka chwil

do Valhali zastukamy drzwi

Walki czas już nadszedł

i trzeba łupy brać

i zrównać wszystko z ziemią

Wikinga to jest ślad

Kto przeżył niech się śmieje

bo śmierć nie groźna nam

bo w oczy nie zagląda

boś rudobrody drań

Ref.: x2

Odynie, siłę daj

Niech ostry topór w ręku lśni

bo jeszcze kilka chwil

do Valhali zastukamy drzwi

Złota pełne sakwy,

skóry no i broń

na pokładzie leżą

okupione krwią

Czas wracać nam do domu

i w winie zmoczyć twarz.

Nalejcie mi do pełna

opowiem jeszcze raz

Ref.: x4

Odynie, siłę daj

Niech ostry topór w ręku lśni

bo jeszcze kilka chwil

do Valhali zastukamy drzwi

MCCCLXXVII. Jelonek

Skały wiszące, wije się ścieżka,

Na szczycie skały pustelnik mieszka.

I ścieżką co dzień po wodę schodzi,

W której jelonek nogami brodzi

Widząc człowieka jeleń ucieka

Lecz w gąszczu lasu wilk jego czeka

Rozszarpie,  gdzie polana cienista

Trawa zielona tam będzie krwista

Kości rozniesie w lasu połaci

Którąś przy źródle niosąc ją straci

Rano pustelnik kość tam zobaczy

Zanim się wodą źródła uraczy.

MCCCLXXVI. Ogród

Zamiast udzielać wszystkim dookoła rad na temat ich ogrodów, powinniśmy po prostu dbać o własny, ze świadomością obecnego doświadczenia i jego akceptacją.

MCCCLXXV. ...

Przez przypadek obejrzałem dziś kawałek wiadomości w telewizji. Widząc jak papież odwiedził Lesbos przerażało mnie to jak bardzo zachód, kościół, dosłownie wszyscy, litują się nad muzułmańskimi emigrantami. Katastrofa humanitarna :D:D Katastrofa humanitarna to jest dla mieszkańców Lesbos. Jednej z najstarszych Europejskich społeczności, bojących się wyjść na ulice, zastraszanych przez dzicz. Tak, ich jest mi bardzo żal. Żal bo może Lesbos już nigdy nie będzie grecka, przyjdzie dzień, że "emigranci" w podzięce zetną im głowy na chwałę ich Allach.
Szkoda Lesbos, wyspy Safony.

οἱ μέν ἱππήων στρότον οἱ δέ πέσδων
οἱ δε νάων φαῖσ’ ἐπί γᾶν μέλαιναν
ἔμμεναι κάλλιστον, ἔγω δέ κῆν’ ὄττω τις ἔραται

są, którzy konnice i ci co piechotę kochają 

i tacy którym okręty szybkie wspaniałe się zdają

 mnie zaś najpiękniejsze to czego oczy pożądają 

:(