DCCXXXVII. Sokolica

Było to kilka tygodni temu, ale nic nie poradzę, ze do dziś jestem z siebie dumny, że wbiegłem na Sokolicę w 18 minut. Byłem tam już wcześniej, ale nigdy tak szybko. Cały czas biegiem pod górę, bez przystanku, potem na Czertezik a potem biegiem w dół do łódki, na którą przybiegłem 4 minuty przed odpływem ostatniej. Tak lubię, wtedy mam prawie odlot :D

Gdy przepływałem łódką na drugi brzeg i kierujący mnie ostrzegał, że mogę niezdążyć na ostatnią łódkę z Sokolicy i kilka razy pytał czy na pewno chodzę  na tyle dobrze aby tam dojść i wrócić w tym czasie co mam (a miałem coś 40 kilka minut), nie chciałem chłopa stresować i mówić mu, że sama Sokolica to tylko część mojego planu bo idę na Czertezik - kolejny szczyt za Sokolicą(trzeba z niej zejść na przełęcz i wyjść na kolejny szczyt), bo jeszcze by mnie nie przewiózł :d

Na szycie

Widok na Sokolicę z Czertezika

O samej zaś Sokolicy ułożyłem taki wierszyk:

Sokolica

Nad Dunajca wodą stroszy swoje lica

Skały ostrej postać – to jest Sokolica

Widzi z góry rzekę prądem pomarszczoną

Sięga w nieba błękit, przestrzeń niezmierzoną

Prąd szybki przesuwa ryby, łódki ludzi

Świt nad szczytem skalnym dzień po dniu się budzi

A stojąc na skale wzrok Tatry omiata

Patrząc z góry dostrzec można kraniec świata

Biegiem, biegiem w górę, choćby paść na ziemię

Gdzie drzewo splątane wyciąga korzenie

Trzeba pędzić w górę, gdzie skała wysoka

Przyciągała ptaków zawsze bystre oka

Nic nas nie zatrzyma, nawet ostre skały

Choćby w przepaść upaść nogi moje miały

Bo wysoko w niebie widzę krasne lica

Skały ostrej postać – sterczy Sokolica

Nigdy się nie cofać i pędzić w zachwycie

Aby stanąć zaraz, gdzieś na skały szczycie

Po co wszak tak pędzić nie lepiej odpocząć?

Choć na chwile jedną gdzieś na pniu tu spocząć?

Jakże się zatrzymać, jakże odpoczywać

Jakże w środku góry posiłek pożywać

Kiedy tam na szycie skała mnie zachwyca,

która sterczy w niebo, piękna Sokolica