CCCXI. Przyszłość i przeszłość

Goni świat nowy w obłędnym tańcu

Żyje dziś każdy prawie przyszłością

Po co tak pędzisz gdzieś popaprańcu

Zaraz się w gardle udławisz ością

Nie ma przyszłości, i nigdy nie było

A mnie nie będzie, gdy ona nadleci

Nigdy mnie się to nawet nie sniło

Na co tak przyszłość nastawia sieci

Cóż mnie tam ona może obchodzić

Po co gdzieś w dali mam czegoś szukać

Po co się nad nią trzeba rozwodzić

Gdy ona i tak do drzwi będzie pukać

Lecz mnie nie będzie, gdy ona zapuka

Wiec niech tam wali młotem szalona

Nawet niech moich zwłok wtedy szuka

I ze swej złości pęknie i skona

Jest tylko przeszłość, która minęła

Mineła, przeto naprawdę żyje

I choć realność dalej pomkneła

To jej już nigdy nic nie zabije

Nic jej nie zmieni, nic nie zabierze

I ona jedna zawsze tu trwa 

Tylko jej głos w mym słychać eterze

Reszta się jawi na kształt ścierwa

I tylko przeszłość i stare księgi

Realną wartośc mają na świecie

Tylko to są prawdziwe potegi

Których nawet głos śmierci nie zmiecie

Reszta to mara, ułuda zwiewna

Która uderza jak morska fala

I choć wydaje się jak królewna

To byle wietrzyk ją wraz obala

A przeszłość trwa jak las dębowy

Którego nigdy nic nie obali

Szumi cicho  zagajnik wierzbowy

Lecz wnętrze jego jest ze stali

Ona jedynie realnie istnieje

I bedzie żyła na ksiąg kartach

I przeszłość dalej tutaj się dzieje

Bo tylko ona życia jest warta