MXXVII. ISIS

Ścięcie amerykańskiego dziennikarza i reakcja na nie pokazuje, całą hipokryzję tak zwanego zachodu. Oczywiście tego człowieka szkoda, i przykro, że zginął, zwłaszcza, że z relacji wynikało, że było to odważny i dzielny mąż (sit tibi terra levis), ale nie rozumiem dlaczego, gdy ginie jeden obywatel amerykański to jest rwetes, a gdy ci sami islamscy fanatycy z ISIS mordują setki jazydów (jednej z najstarszych społeczności na Bliskim Wschodzie), torturując ich, zakopując żywcem, itp. odzew jest średni. Czyżby jedno amerykańskie życie było więcej warte niż setki jazydzkich?

MXXVI. Birotare inter flores

Tempore vernaneo, cum mundus virescit

Birotare gaudeo, nemo legens nescit

Nam sol mihi placet pulchre coloratus

Semper eius calor sentio esse gratus

Ventum faciem meam gigitis plapitare

Et floribus odores nasum degustare

Videbam ad viam splendent papaveres

Et eas clamabant - ut versus scriberes

MXXV. In montem ascendere

Nos in montem properamus

Cuius faciem inspiciamus

Super terram eminentem

Herba pulchra virescentem

Et amamus perlustrare

Oculo solum spectare

Omne desuper videre

Gaudemus hac re vere

MXXIV. Rosa purpura terrae

Moje tlumaczenie wiersza o róży z Anlologii Palatyńskiej.

Rosa

Purpura sum terrae pulchro perfusa colore
saeptaque, ne violer, telis defendor acutis;
O felix, longo si possim vivere fato.

Róża

Róża purpurowa błyszczy w świata strony
W ostre kolce strojna dla swojej obrony
Krótki żywot wolą losu przeznaczony

MXXIII. Hirundines

Hirundines valde me delectant. Hodie autem multae hirundines (fortasse viginti vel magis) ad hortum meum advolaverunt et circum arborem unam circumvolabant. Volabant et sedebant, clamabant et saltabant, ramos circumvolabant, inter folia se occultabant, per ramiculos currebant, modo huc nodo illuc. Quid multa. Spectabam oculis plenis apertisque valde attonitus et letus. Nonne pulchrum est talibus rebus spectans otio fruere et animum relaxare? Certe pulcherrimum.

a.d. quintum Idus Augustias

MXXII. Dlaczego człowiek umiera a zwierzę zdycha

Wydawałoby się, że im język dany więcej słów ma, tym lepiej, bo można nimi odcienie wszelakie tego, co w chwili danej powiedzieć pragniemy wyrazić. Wszak nie zawsze przecież tak się dzieje i nieraz słowa one są zbędne, a nawet uważam że i szkodliwe. Tak jest też i w naszym języku z określeniem śmierci. Nie wiem skąd wziął się w języku polskim taki dziwny obyczaj by o umieraniu człowieka mówiąc innego czasownika używać, niż w przypadku zwierząt. Jest to jakieś poczucie wyższości nad całą resztą świata przyrody, że mówimy, iż człowiek umarł a np. pies zdechł. Bardzo tego nie lubię i dlatego tam gdzie się da zwykłem mówić, że dane zwierzę zmarło, bo tego wymaga szacunek dla wszelkich istot żywych, na co też dowodem jest, że ani w łacińskim, ani w greckim języku z tego co mi wiadomo, nisi fallor,  pomimo słów ich bogactwa, nie ma tam osobnych czasowników na oznaczenie śmierci człowieka i zwierzęcia. Co i niektórym nieraz przeszkadza i zwracają mi uwagę, że nie należy mówić, iż zwierzę zmarło - tylko zdechło, bo umrzeć jedynie człowiek może. Ja jednak, choć może maniera to dziwna, wole pozostać przy mym zwyczaju, i nie stawiać człowieka ponad wszelkimi żywymi istotami jako coś immamentnie wyższego, co różni się tak od człowieka jak istota żywa od rzeczy, że na koniec funkcjonowania swego - innego, specjalnego słowa potrzebuje. O wieleż lepiej związek z naturą i z wszelkimi żywymi istotami na ziemi podkreślając, dla każdej żywej istoty jednego słowa używać, na oznaczenie zakończenia jego żywotu, ita sentio, ita mihi videtur.

MXXI. Pliniusz i samobójcy

Kolejny mało znany a bardzo ciekawy list Pliniusza to list XXIV z księgi VI. Pliniusz opowiada w nim historię pewnego małżeństwa z miasteczka Larium. Gdy mąż został nieuleczalnie chory, po licznych próbach jego wyzdrowienia, popełnili oboje samobójstwo wyskakując z okna do pobliskiego jeziora.