MXIII. Catulus parvulus sive de improbitate

Hodie per campum birotans catulum pravulum pulchrumque vidi. In medio campo sine ullo homine miser catulus parvulus stabat ad viam. Birotam retinens, desilui, spectavi, catulus gaudens ad me cucurrit, caudulam iactans, gaudens, paene saltans. Cum denuo birotare incipissem post me currere invipit. Valde molestus sum cogitans homines talem pulchrum catulum in loco deserto aliqui iactaverunt. Malissimi isti sunt. Nam sentio ipsum catulum nimis parvum fuisse et sine homine in loco hoc advenire non potuisse. Itaque improbi homines, sicut eorum mos est, imprimis tempore vernaneo, nolebant catulum retinere et deiacere eum volebant. Sentio eos in vehicuo eum in hoc loco apportavisse et iactavisse. Paenitet mihi catuli parvuli, paenitebatque, sed in birota multum kilometros de domo mea fuissem et nihil cum catulo agere potuissem, nesciebamque quid facere posse.