Ostatnio przeczytałem kilka artykułów o perfekcjonizmie i z pewnym zdziwieniem stwierdzam, że w sporym stopniu łapę się na jego definicje. Choć nie pomyślał bym o tym bo raczej wole robić wiele rzeczy szybko niż dokładnie nie ma wiec we mnie perfekcjonizmu w sensie dążenia do porządku czy braku błędów. Nie ma też perfekcjonizmu zewnętrznego i wytykania innym błędów, bo zawsze więcej wymagam od siebie niż innych, w końcu inni to inni a ja byłem nastawiony na samemu bycie dobrym, może czasem najlepszym a nie na naprawianie świata. No właśnie.
Bo weźmy taką definicje i opis zjawiska perfekcjonizmu.
Osoba dążąca do perfekcjonizmu zawsze chce być najlepsza we wszystkim, co robi. Stawia sobie bardzo wysokie wymagania, które jednak nie zawsze są możliwe do spełnienia. Osoba o takiej cesze charakteru uznawana jest za niezwykle staranną i dokładną, doskonale wywiązującą się z każdego zadania. Tak pojmowany perfekcjonizm jest wielką zaletą, jednak u niektórych może przerodzić się w chorobliwą obsesję. Ludzie cierpiący na tę niezbyt pozytywną odmianę perfekcjonizmu, z wytrwałością maniaka pragną być zawsze idealni, dlatego też bardzo często są niezadowoleni ze swoich działań. Samych siebie uważają za niewystarczająco dobrych w tym, co robią. Te obsesyjne pragnienie perfekcji spędza im sen z powiek. Każde potknięcie, niedopracowanie, błąd jest porażką.
I tu zgadza się wszystko bo ile bym mnie zrobił, czego bym nie osiągnął w każdej dziedzinie zawsze jest mi mało. Zawsze wydaję się sobie mało idealny, za słaby. Zawsze wydaje mi się, że powinienem "więcej", że to wszystko to mało. W pewnym sensie to dobrze bo stanowi to moją silą napędowa, zawsze uważam, że największe wygrane, największa sprawność i to co fajne przede mną a to co było to tylko sterta marnego śmiecia ;) Ale czasem takie podejscie odbiera radość i faktycznie powoduje obsesyjne dążenie do wygranej ponad wszystko. bez względu czy to potrzebne.
Mając niezwykle wygórowane wymagania wobec siebie, trudno im jest wyselekcjonować cele, które są ważniejsze od reszty i którym trzeba poświęcić więcej czasu. Tacy ludzie chcą być świetni absolutnie we wszystkim, co nie jest możliwe, lecz oni nie przyjmują takiej wiadomości do siebie.
Znowu świetnie się sprawdza. Bo mam taka chorbliwą tendencję pragnienie bycia dobrym we wszystkim. Pewnie też gdyby się dało to bym ze spania zrezygnował bo mi na to zawsze szkoda czasu było. Przez to też miałem zawsze tyle zainteresowań, ze ciężko było się skon centrować na czymś konkretnym.
Mają trudności w podejmowaniu szybkich decyzji, boją się popełnić błąd, kalkulują, rozmyślają, analizują.
A to już nie koniecznie, w tym przypadku jestem raczej zwolennikiem strategii zaatakować i zobaczyć co będzie a nie bawić się w kunktatorstwo. Atak, ciągły atak i zawsze walka o zwycięstwo a nie gra na remis. Lepiej dostać po dupie niż zremisować. Zawsze trzeba walczyć o zwycięstwo! i atakować z marszu od razu, a nuż się uda.
Gdy nie mogą sprostać swoim wymaganiom, popadają we frustrację i depresję. Za każde potknięcie obwiniają tylko własną nieudolność, nie są w stanie spokojnie przyjąć żadnej porażki. Perfekcjonista wewnętrzny lepiej radzi sobie od zewnętrznego w sytuacjach o niskim natężeniu stresu, lecz gorzej reaguje na własne niepowodzenia (kończy się to nawet próbami samobójczymi).
To tak, zdecydowanie tak. Nigdy nie umiałem porażek przyjmować spokojnie, zawsze wydawało mi się wtedy, że zepsułem wszystko i wpadałem we frustrację. Prób samobójczych nie miałem nigdy ale był moment, ze takie pomysły chodziły mi po głowie :D, oczywiście dotyczyły tego, że może warto by to zrobić gdybym nie okazał się wystarczająco "perfekcyjny" :D Na szczęście mi przeszło.
Perfekcjonizm zewnętrzny wiąże się z silną potrzebą zasłużenia sobie na uznanie w oczach innych. Wyznaczając sobie coraz to wyższe cele, osoba próbuje wypracować sobie akceptację otoczenia.
Ten warunek w dużej mierze spełniam. Choć może nie w 100% bo jednak częściej zależało mi na własnej akceptacji niż na akceptacji otoczenia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz