DXLV. Mist in the sun

3 maja rankiem była mgła, tak wielka mgła jakiej nie widziałem od dawna, że ledwo widać było okoliczne drzewa. Powiadają, ze w mgle, a raczej pod postacią mgły przychodzą wampiry, a mnie, gdy siedziałem i patrzyłem w tą mgłę przyszedł do głowy taki wiersz

Za oknem mgła na ziemię spływa

Realna, lecz jakby nieprawdziwa

Mleczny całun pokrywa drzewo

Niewidoczne nad głowa niebo

Toną w odmętach krzaki i kwiaty,

Tonie w objęciu mgły pies kudłaty

Płotu krawędzie mleko rozmywa

Linia prosta zaś w mgle jest krzywa

Wilgoć przenika oddechu tonie

Powietrze zimnym zapachem wionie

Lecz w trawie żółte narcyzów kwiaty

Do słońca wygiąć chcą swoje płaty

I obserwuję mleczną toń

Wyciągam w otchłań swoją dłoń

A mgła wilgotna gdzieś odpływa

I nic po palcach mi nie spływa

Jest tylko nicość rozpostarta

Nicość jak dziwna diabła karta

Lecz nicość uspokaja dusze, 

dlatego patrzeć wciąż w nią muszę

Czuje jak nicość mnie ogarnia

Jasna nie świeci tu latarnia

Lecz nicość uspokaja dusze, 

dlatego patrzeć wciąż w nią muszę