Jak wynika z wielu wpisów na moim blogu jestem czasem ogarnięty czymś w rodzaju manii wygrywania i dążenia do swego celu. Pewnie to trochę wynik zaaplikowania włąsnej głowie swego czasu nadmiernej ilości lektur o Imperium Romanum, spartańskich wojownikach, krzyżowcach, conquistadores, itp. I nawet jeśli, choć dalej to lubię, to nie ma we mnie już aż takiej fascynacji dla synów wilczycy jak kiedyś, to wszystko to jest bardzo głęboko zakorzenione w mej duszy. Co niesie też wiele plusów, bo walka i chęć bycia coraz lepszym zwykle przynosi pozytywne efekty.
Ale myślę, że jeszcze ważniejszą rzeczą niż chęć walczenia jest umiejętność przyznania się do swej porażki i wycofania z walki. Bo jak bardzo głupia nie jest bierność i brak chęci stawienia czoła własnemu życiu, przeciwnością i walki o to co chce się osiągnąć, to czasem jeszcze głupszą pokusą jest niechęć do przyznania, że mogło się w czymś przegrać i walka do samego końca nawet w sytuacji, gdy nie ma ona sensu. Zresztą ten przypadek to poniekąd nasza polska przypadłość (vide powstania narodowe). Choć zwykle jestem pragmatyczny i wiem kiedy się wycofać z czegoś póki czas, zdarzyło mi się kilka razy swego czasu popaść w tą pułapkę, pułapkę walki do końca, pomimo, że się wie, że to nie ma sensu, bo przecież ja nie mogę przegrać. Dlatego chyba tym co najbardziej ucieszyło mnie tego roku jest powrót w kilku sprawach do mojej starej zasady, która zawsze świetnie się sprawdzała - aby Nigdy nie walczyć w przegranej sprawie do końca. Dużo lepiej wycofać się, gdy walka nie ma sensu, a zająć czymś innym co ma sens, lub zrobić jakiś sprytny manewr, jak manewr z Krakowem, który nie wiem czy wypali, ale który był lepszy niż próbowanie rozbić głową mur. Jak widzisz mur to go przeskocz, podkop, obejdź, lub w ostateczności znajdź se inny mur do skakania ;) ale nigdy nie próbuj go rozwalić rękami lub co gorsza głową, bo tylko się potrzaskasz :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz