MLXXXVII. Jesienne wzgórza

I znowu wyszedł mi wiersz w oniryczno, mglistym, dziwnym stylu, a wszystko dlatego, że na fejsie zobaczyłem zdjęcie olsztyńskiego zamku we mgle :D Uwielbiam mgłę, a zwłaszcza zamki we mgle :)
A blisko olsztyńskiego zamku są Sokole Góry, w których byłem wiele razy, a które według legend zamieszkują diabły i poniekąd, biorąc pod uwagę wszakże dużą dozę licentia poetica o tychże to górach jest mój wierszyk.

Gdy ziemia liści złotych ciężarem

Uginających się pod nóg naciskiem

Nie dzwonią krzaki owadów gwarem

Błyszczą na ziemi swoim połyskiem

Na horyzoncie wzgórza złociste

Pokryte buków lasem starym

Niebo nad nimi błyszczy gwiaździste

Pokrywa kolor oparem szarym

Nie lata jastrząb między drzewami

Nie kwitną wrzosu wrześniowe kwiaty

Widać gdzieś skały między bukami

Zaschniętych liści dywan bogaty

A diabły skaczą nocy godziną

Pomiędzy głazów załomem mrocznym

gardzą te biesy równą niziną

Skały forsują swym krokiem skocznym

I widać ślady wśród zgniłych liści

Widać jak pazur zęby przebija

Przeczą istnieniu racjonaliści

Głos ich rozsądku wkoło wywija

Lecz ślady dziwne widać na ścieżce

Odbite pośród mchu burej zieleni

Wpatrujcie oczy w ciemności jeszcze

To zobaczycie plamy czerwieni

I czy to jastrząb zagryzł tam szczura

Czy bestia z piekieł kogoś dopadła?

Coś przecież w dali po ziemi szura

A twarz przechodnia jak księżyc zbladła.

Mgła już zapada gdzieś nad górami

Nie widać nocą barwy jesieni

Szura za ścianą coś buciorami

Ziemia kolorem już się nie mieni