MLXXIX. Czy studia muszą ułatwiać znalezienie pracy?

Niby zawsze wiedziałem, że współczesna koncepcja, że wszyscy mogą mieć wyższe wykształcenie to droga do samozagłady cywilizacyjnej. Bo przecież wszyscy nie mogą być wykształceni i liczyć, że będą wykonywać "lepsze" prace. To jak z odwiecznym marzeniem o raju w którym wszyscy są równi i mają po równo. Raju który wszędzie, gdzie go próbowano zrealizować doprowadzał do piekła obozów pracy i kuli wystrzelonej w tył głowy. Bo tylko kula powoduje, że ludzie stają się równi, równi w obliczu śmierci.
Wszyscy przecież nie mogą być bogaci, bo "bogactwo" to rzecz względna i jest się bogatym tylko dlatego, że istnieją "biedni". Wszyscy bogaci, to to samo co wszyscy biedni.

Niby zawsze to wiedziałem, ale jednak gdzieś tam tliła się we mnie wiara, trochę wbrew logice, że np. wzrost poziomów edukacji, to jest jakiś postęp cywilizacyjny. Zresztą całe nasze media lansują koncepcje, w sumie w mniejszym czy większym stopniu sprawdzając się jak dotąd w Europie, że czym wyższy poziom wykształcenia, tym mniejsze współczynniki bezrobocia.

Tymczasem wcale tak nie musi być, i rozwijające się azjatyckie giganty, które uwierzyły w ta mrzonkę, że wszyscy mogą być wykształceni dziś spotkały się ze zjawiskiem, które chyba po raz pierwszy na świecie wystąpiło na taką skalę. Otóż w szybko rozwijających się Chinach i Indiach zaczęto zwiększać na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat odsetek osób podejmujących studia. I co się okazało. Otóż obecnie w China odsetek osób bezrobotnych wśród osób po studiach wynosi 15,4%, podczas gdy ten sam odsetek wśród osób z wykształceniem zawodowym wynosi zaledwie 4% - prawie czterokrotnie mniej. Podobna sytuacja zaczyna być w Indiach.

Z ekonomii wynika, że drogi jest zasób który jest rzadki. W sytuacji, w której wykształcona zaczyna być większość, przestaje być to poza specyficznymi kierunkami zasób rzadki. Ciekawy jestem, czy i u nas dojdzie do takiej paradoksalnej, ale poniekąd z ekonomicznego punktu widzenia dość logicznej sytuacji jak w Chinach.